Նա մենակ էր, լռում էր, ձայն չէր հանում, քամու երաժշտության տակ իր երգն էր երգում, երգում էր նա և օրոր էր ասում, օրոր էր ասում իրեն, որպեսզի քնի մեղմ քամու տակ ու այլևս չարդնանա:
Նա հոգնել էր այս կյանքից, հոգնել էր բոլորից, չէր ցանկանում որևէ ձայն լսել, միայն քամու երաժշտության տակ օրոր էր ասում:
Նրան ոչ ոք չէր հասկանում, ոչ ոք չէր ուզում իր դրության մեջ մտնել, և նա կամաց-կամաց գժվում էր, կամաց-կամաց ավելի մենակ էր իրեն զգում, նա ուներ այս կյանքում մի ընկեր` քամին, քանի որ միայն քամին էր նրան հասկանում, քամին էր նրան պահում, քամին էր նրան ապրել ներշնչում...
Անցնում էին օրեր, ամեն ինչ նույն ձև էր ընթանում, նույն երգը, նույն հույսը, նույն սպասելիքը, նույն սերը և նույն ընկերն էր նրան մխիթարում:
Բայց կարծես թե քամին նրան լքեց, քամին վերացավ, նա լրիվ միայնակ մնաց...Իսկ մի քանի օր հետո հողը նրան կանչեց` ասելով, որ նրան լավ կնայի, միշտ իր կողքին կլինի և իր երգը կնվիրի նրան, նա համաձայնվեց և իրեն վայր գցեց ժայռից, որպեսզի գնա իր նոր ընկերոջ մոտ:
