♣Երեկո էր...Տխուր էի... Գնացել էի դուրս, որ մի քիչ ցրվեի... քայլում էի փողոցներով մեն-մենակ ու մտածում` ես սխալ էի, թե ոչ, այսպես մտածելով քայլում էի, երբ տեսա, որ մի քանի տղաներ մի աղջկա հետևից գնացին, բանի տեղ չդրեցի և շարունակեցի քայլել, բայց հետո հասկացա, որ նրանք իմ հետևեցին են գալիս, ճիշտն ասած ես մեր տանից այդ ժամանակ շատ հեռու էի, վախեցա, ցանկացա զանգահարել ընկերուհուս, որպեսզի նրան ասեմ, որ գա ինձ դիմավորի, բայց տեսա` հեռախոսս մոտս չէ, այդ ժամանակ հուզվեցի և տեսա, որ նրանք գնալով ավելի են մոտենում ինձ, չցանկացա վազել, բայց ինչքան կարողանում էի, արագ-արագ էի քայլում և հասցրեցի հասնել մետրոյին...
Այդ ժամանակ ես վախեցա նստել մետրո, մտածեցի այնտեղ ինձ շուտ կբռնեն և մտա ինչ-որ մի շենք: Իսկ այդ տղաները ինձ շատ մոտիկ էին, մոտավորապես 15 մետր էր մեր հեռավորությունը, նրանք կանգնել էին և երևի ինձ էին սպասում: Մի կին մտավ շենք, ինձ նայեց-նայեց և ասաց. << Դու այստեղ ես բնակվում>>, իսկ ես ասացի <<Ոչ>>, ոչինիչ չասեց և բարձրացավ վերև: Նրանք լսեցին այդ ձայնը և արագ-արագ մոտենում էին դեպի շենքը, իսկ ես վերելակը թողած` աստիճանով բարձրանում էի վերև, տղաներից մեկը նկատեց ինձ և ասաց. <<Քուրիկ ջան, մի վախեցիր, մի փախչիր մեզանից, դու հեռախոսդ ես չէ երևի կորցրել, մենք տեսանք ինչպես ընգավ ձեռքիցդ, արի վերցրու հեռախոսդ>>: Իսկ ես ամաչեցի և ասացի .<<Չէ, չէ ես ձեզնից չէի փախչում, ուղղակի այստեղ է իմ տուննը, շնորհակալություն>>... նրանք ծիծաղեցին, հեռախոսս տվեցին և գնացին, իսկ մի 20 րոպե հետո ես նստեցի մետրո և գնացի տուն: Ախ այնքան էի վախեցել, իսկ այսօր, երբ հիշում եմ այդ դեպքը, ծիծաղում և ամաչում եմ:♣
նակվում>>, իսկ ես ասացի <<Ոչ>>, ոչինիչ չասեց և բարձրացավ վերև: Նրանք լսեցին այդ ձայնը և արագ-արագ մոտենում էին դեպի շենքը, իսկ ես վերելակը թողած` աստիճանով բարձրանում էի վերև, տղաներից մեկը նկատեց ինձ և ասաց. <<Քուրիկ ջան, մի վախեցիր, մի փախչիր մեզանից, դու հեռախոսդ ես չէ երևի կորցրել, մենք տեսանք ինչպես ընգավ ձեռքիցդ, արի վերցրու հեռախոսդ>>: Իսկ ես ամաչեցի և ասացի .<<Չէ, չէ ես ձեզնից չէի փախչում, ուղ
