Գլխավոր էջ » 2013»Մարտ»1 » Մի կաթիլ տխրություն, մանկության անհնարն իրականությունը:
15:06
Մի կաթիլ տխրություն, մանկության անհնարն իրականությունը:
Չէ',ես պոետ չեմ,ո'չ էլ բանաստեղծ,ուղղակի հիմա ուզում եմ գրել...Ուզում եմ զգացածս թղթին հանձնել...Մի հարց եմ ուզում ձեզ տալ,դուք գիտեք ի՞նչ է նշանակում կարոտել...Համոզված եմ,դա շատերտ եք զգացել,բոլորն էլ ինչ-որ մեկին կարոտում են:Իսկ հիմա ևս մի հարց.դուք գիտեք ի՞նչ է նշանակում կարոտել անցյալը:Կարոտել ու հասկանալ,որ չես կարող այն ետ բերել:Ա՛յն,ինչ անցած է և երբեք ետ չի գա:Իսկ հիմա ևս մի հարց...Դուք գիտեք ի՞նչ է նշանակում կարոտել այն,ինչ հեռացել է ու միշտ հիշեցնելով իր մասին ստիպում է դողալ...Խելագարվել ....Հիասթափվել ...Ու կարոտել....Կարոտել այն ամենը,ինչ ետ բերել անկարող ես....Ժամանակը հնարավոր չէ կանգնեցնել կամ էլ ետ տալ ...իսկ եթե անգամ հնարավոր է,մեկ է ՝այդ ժամանակ չի կարող կրկնվել այն,ինչ եղել է այն ժամանակ:Իսկ եթե անգամ կրկնվի,չես կարող զգալ ա՛յն,ինչ զգացելես այն ժամանակ ...Իսկ զգալ այն ինչ անցել է՝անհնար է:Իսկ եթե անգամ զգաս,դա ուղղակի նման կլինի այդ զգացմունքին, բայց չի լինի նախկինը:Դու ուղղակի կխաբես քեզ,փորձելով հասնել նպատակիդ,այսինքն զգալ այն ինչ զգում էիր,ինչով երջանիկ էիր:Ճիշտ եմ...այո՞:Հիմա բոլորդ մտովի գնացեք ձեր ամենալավ օրերի,ամիսների,տարիների կամ թեկուզ ժամերի ու րոպեների հետ :Դուք կընդունեք իմ խոսքը.... Ջնջել անցյալը երբեք ոչ մեկին չի հաջողվել...Հնարավոր է ջնջել հիշողությունները,բայց ո՛չ զգացածը,ո՛չ մտքում եղածը:Ես կարոտել եմ այն մաքուր ու ջինջ զգացումները, որոնք զգում էի,որոնցով ապրում էի,որոնք ինձ ստիպում են ժպտալ...ծիծաղել...Եվ որոնք այնքան խորը արմատներ են թողել իմ մեջ և մոռանալ այդ ամենը անհնար է դարձել ինձ համար:Ու ի վերջո...մանկությունս եմ կարոտել,խաղալիքներիս արկղն եմ կարոտել,իմ անմեղ ու միամիտ հարցերն եմ կարոտել:Իմ լուսավոր աշխարհն եմ կարոտել,իմ աշխարհի գունավոր գույներն եմ կարոտել...Ես անցյալս եմ կարոտել..
Չէ',ես պոետ չեմ,ո'չ էլ բանաստեղծ,ուղղակի հիմա ուզում եմ գրել...Ուզում եմ զգացածս թղթին հանձնել...Մի հարց եմ ուզում ձեզ տալ,դուք գիտեք ի
