Կործանված է ամենը: Ջարդուփշուր արվեց սլացիկ երազանքներս, քեզ հետ կապված այնքան մեծ նպատակներս: Հիշում եմ, հիմա միայն հիշում եմ կործանված կյանքս մի քանի տարի առաջ: Որքան ուրախություն ու երջանկություն է պահված անցյալում: Իսկ հիմա՞...Հիմա չկա ոչինչ...Կան միայն հնացած, փոշեպատված բյուրավոր հիշողություններ, դրանք մտաբերելիս աչքերս լցվում են արցունքներով և դա բնական է...Ես չեմ կարող այնքան արագ համակերպվել կորցրածիս հետ, ասես երբեք էլ չեմ ունեցել ու արժեք չի ներկայացրել այն ինձ համար...Դա այդպես չէ, և հենց դրա համար ես միշտ տխուր եմ..Ցույց եմ տալիս, թե մոռացել եմ, արդեն ամեն բան լավ է ընթանում, կյանքս սկսում եմ նոր էջից, բայց...Բայցերը շատ-շատ են, իսկ բացերը...Դրանց մասին խոսել չեմ էլ փորձի...Անիմաստ է...
Իմաստ չեմ տեսնում , ոչ մի բան իմաստ չունի ինձ համար, այն, ինչ անցյալում վեր էր ինձ համար` կործանվել ու դարձել է ընդամենը հուշ , մի այնպիսի հուշ , որը միայն կգտնեմ հիշողություններիս սնդուկը պրպտելուց: Անկեղծ ասած այդ սնդուկները ես շատ հաճախ չեմ , բացում , պահեր են գալիս , որ անգամ չեմ հիշում ու մոռանում եմ դրանց երբեմնի ներկայության ու գոյության մասին: Ինչ անեմ, այսպիսին եմ ես, ներկաս եմ տեսնում ու ներկայիս լայն եզրերի վրա ապագա կառուցում ` հաշվի չառնելով անցյալումս թողածը: Չգիտեմ, կործանանար համարեմ նաև իմ վարմունքը , բայց կործանված են իմ կողմից ու ինձ համար ստեղծված բոլոր հուշերը: Իսկ ինչ կորցնում եմ , դրա հետ անգամ համակերպվել չեմ կարողանում, նոր գտածն էլ արժեքավոր ու իմաստալից չէ ինձ համար :