Ամեն կողմից  լսվում էր մոտեցող , հեռացող ու կրակ արտահայտող  հիշողությունների ձայնը : Եվ այդ հիշողության  ձայնը այնքան  հարազատ էր, այնքան  հեռվից էր գալիս  ու փարվում էր այնքան  քնքշությամբ , կարծես երբեք էլ չէր  հեռացել : Այժմ արդեն`  առաջվա  պես,  խավարի մեջ աներևույթ  հիշողությունը չի հոսում, այլ փոթորկից հետո , կարծես այն  հանդարտվել  ու  դողում է` մի հեզ  ու երջանիկ տենդով: Իմ հիշողություններն  էլ ճիշտ և ճիշտ գետի նման  լինեն կարծես, դրանք հոսում են  միշտ նույն  ուղղությամբ ` շշուկների  ու քրքիջի ընկերակցությամբ ` աղմուկով  ու երազների  շրշյունով: Այս ձայների  մեջ ավելի  պարզ ու խանդավառ  են հնչում իմ  հիշողությունները: Դրանք իմ ու իմ անցյալի  վատ ու լավ հուշերն են պատմում:

Իմ հիշողությունները լավն են,  չգիտեմ ինչու է այդպես, երևի նրա համար, որ ցանկություն չունեմ  վատը հիշելու  և դիտմամբ  ամբողջ հոգովս թաքցնում եմ: Այս բոլորն  էլ պիտի լիներ,  ուրիշ կերպ չէր էլ կարող լինել,  իմ հիշողություններն ինձ երբեք չէին դավաճանի , նրանք միշտ  էլ  պիտի երջանիկն ու բարին պատմեն:

Մի թաքուն , բայց անկեղծ երկնային երազանք ունեմ բոլորիս համար, որ մեր իսկ կամքով  հիշենք միայն լավ հուշեր ` վատերն անտեսելով: