|
1915թվականի
ապրիլի 24-ին ոչնչացրեց թշնամին 1,5միլիոն հայ: |
|
ՈՒ այդպես խմում էի մինչև համացանցում մի տղայի հետ ծանոթացա ու ինքը ինձ օգնեց: Սկզբից շատ դժվար էր,բայց երբ ուզում էի խմել զանգում էի Կարենին ու թույլ չէր տալիս որ խմեի: Դժվար էր ինձ համար ,բայց պայքարում էի,որ էլ չխմեի ու Կարենը ինձ հույս էր տալիս ,որ պայքարեմ: Նա ասում էր եթե իրեն սիրում ու ուզում եմ ,որ միասին լինենք պիտի էլ չխմեմ:  ՈՒ ես պայքարում ե իմ երջանկության համար,որ էլ երբեք չեմ օգտագործելու ալկոհոլ դա միայն չարիք է: Այն խմելով ոչինչ չես մոռանա միայն լավ ընկերները քեզ կօգնեն,ու սիրո ամար կպայքարես դրանից հեռու կմնաս: |
|
Մարին սիրահարված էր Էրիկին
ու ամեն երեկո հանդիպում էին:  Նրանք շատ երջանիկ էին ու չէին մտածում,որ մի օր բաժանվելու էին: Մի օր մայրը իմացավ,որ ընկեր ունի ու թույլ չտվեց որ հանդիպեն, Մայրը չէր ուզում,որ աղջիկը կյանքը կապի այդ տղայի հետ ու խանգարում էր: Մարին չէր կարողանում տղային մոռանար ու չգիտեր ինչ աներ որ Էրիկին ասեր: Ամեն օր երեկոյան տղան գնում էր նույն ժամին իրենց հանդիպման վայրը,բայց աղջկան չէր տեսնում: ՈՒ տղան գնաց աղջկա տուն,որպեսզի տեսներ աղջկան,բայց մայրը թույլ չտվեց որ տեսնի: Էրիկը աղջկա ընկերուհու հետ հանդիպեց ու մի նամակ տվեց որ տա աղջկան ու այնտեղ գրված էր,- <<Բարև իմ սեր առանց քեզ չեմ կարողանում ապրել,կարոտել եմ քեզ ինչ անեմ ասա: Արի հեղանանք ու միասին լինենք.եթե ուզում ես արի այնտեղ որտեղ հանդիպում էինք Վաղը քեզ կսպասեմ եթե կարող ես արի էլ չեմ կարողանում առանց քեզ եթե չեկար էլ ինձ չես տեսնի: Կսպասեմ քեզ իմ սեր սիրում ու կարոտում եմ:>> Մարիի ընկերուհին եկավ ու փոխանցեց նամակը,ու նա սկսեց կարդալ մայրը եկավ ու վերցրեց նամակը: Սենյակի դուռը փակեց ,որ դուրս չգա ու Մարին գոռում էր անընդհատ որ բացի դուռը,բայց իզուր մայրը չբացեց: Էրիկը գնացել էր հանդիպման վայր և մի քնի ժամ սպասելուց հետո հեռանում է ու էլ երբեք տղայի մասին չի իմանում Մարին: Բայց նա չի կարողանում մոռանալ Էրիկին ու ամեն անգամ իրենց հանդիպման վայր գնալուց հիշում է տղային ՈՒ արտասվում իրենց կիսատ տողած սիրո համար, այն երջանիկ րոպեները որ միասին են եղել երբեք չի մոռանա: |
 Ես քեզանից վերջաբանի փոխարեն սպասում էի այլ բանի: Ես կարծեցի, որ
վերջաբանը կլինի տխուր ժպիտով, մի փունջ երփներանգ ծաղիկներով: Բայց քո
վերջնակետը եղավ չոր ու կոպիտ: Շարեցիր այդ վերջնակետը առանց խորհելու:
Չգնահատեցիր մեր սերը և այն մարեց և այսօր` էլ չկա: Վերջնակետդ եղավ
հպարտ, զրահի պես ամուր: Վերջնակետի սկզբում, նույնիսկ մի բառ չասեցիր:
Հայացքիցդ հասկացա, որ ինձ էլ չես սիրում, չես մտածում իմ մասին: Քայլերդ վսեմ, դեմքդ պայծառ ու ուրախ վազեցիր ու էլ ետ ՉԵԿԱՐ... |
 Ամենից շատ ուզում էի երջանիկ լինեի,ինչ եղավ ամեն մի երազանք մնաց օդում Մենք ծանոթացել էինք ինսիտուտի այգում Արամը իրավագիտական ուղղությամբ էր սովորում, իսկ ես պատմաբանասիրակն: Մի օր երբ ազատ ժամին դուս էինք եկել ընկերուհիներով մոտակա այգին Այնտեղ քայլում էին երկու հմայիչ տղաներ ու երբ մեր կողքով անցան Տղաներից մեկը` Արամն էր ու այնպես արեց, որ ընկնեի ներքև ու եթե ձեռքս չբռներ ընկնելու էի: Այդ րոպեին նրանք շատ մոտ էին իրար ու Արամը ասեց. -Կներես պատահական ստացվեց: ՈՒշադիր եղեք ձեր պատճառով քիչ մնաց ընկնեի: -Ինչպես կարող եմ մեղքս քավել? -Արդեն քավել ես մեղքդ: -Ինչպես եմ քավել? -Դե ձեռքս բռնեցիր որ չնկնեմ -Դա էլ չանեի ավելի վատ կվերջանար ու ես ինձ չէի ների: -Լավ պարզ էր հաջողություն: -Հաջողություն: Այդ ասելուց հետո,մենք այգում մի քիչ զբոսնելուց հետո դասի գնացինք: Մի քանի օր անց ինսիտուտից դուրս էի գալիս հանդիպեցի Արամին ու նա ասեց. -Ինչ ես անում այստեղ,այ քեզ պատահականություն? -Սովորում եմ, իսկ դու ինչ ես անում: -Ես էլ ինչ հետաքրքիր է այսքան ժամանակ իրար չէինք տեսել: -Իրավացի ես: -Իսկ հիմա կարող եմ մեղքս քավել ու քեզ հրավիրել զբոսնելու? -Ոչ ես գործեր ունեմ: -Իսկ եթե վաղը? - Չգիտեմ կմտածեմ: -Լավ արի տուն ուղեկցեմ? -Ոչ մի ուրիշ անգամ:ՈՒ այդպես շարունակեցին ընկերություն անել: Գժի պես սիրում էին իրար,բայց մի օր Արամի ծնողները որոշեցին,որ գնալու են Ռուսաստան ապրելու: ՈՒ նա ինձ խոսք տվեց ,որ մի օր գալու է իմ հետևից ու մինչև այսօր դեռ չի եկել: ՈՒ ես սպասում եմ իրեն,իր վերադարձին,բայց այդպես էլ չի գալու: |
