Ամենից շատ ուզում էի երջանիկ լինեի,ինչ եղավ ամեն մի երազանք մնաց օդում
Մենք ծանոթացել էինք ինսիտուտի այգում
Արամը իրավագիտական ուղղությամբ էր սովորում, իսկ ես պատմաբանասիրակն:
Մի օր երբ ազատ ժամին դուս էինք եկել ընկերուհիներով մոտակա այգին
Այնտեղ քայլում էին երկու հմայիչ տղաներ ու
երբ մեր կողքով անցան
Տղաներից մեկը` Արամն էր ու այնպես արեց, որ ընկնեի ներքև ու եթե ձեռքս չբռներ ընկնելու
էի:
Այդ րոպեին նրանք շատ մոտ էին իրար ու Արամը ասեց.
-Կներես պատահական ստացվեց:
ՈՒշադիր եղեք ձեր պատճառով քիչ մնաց ընկնեի:
-Ինչպես կարող եմ մեղքս քավել?
-Արդեն քավել ես մեղքդ:
-Ինչպես եմ քավել?
-Դե ձեռքս բռնեցիր որ չնկնեմ
-Դա էլ չանեի ավելի վատ կվերջանար ու ես ինձ չէի ների:
-Լավ պարզ էր հաջողություն:
-Հաջողություն:
Այդ ասելուց հետո,մենք այգում մի քիչ զբոսնելուց հետո դասի գնացինք:
Մի քանի օր անց ինսիտուտից դուրս էի գալիս հանդիպեցի Արամին ու նա ասեց.
-Ինչ ես անում այստեղ,այ քեզ պատահականություն?
-Սովորում եմ, իսկ դու ինչ ես անում:
-Ես էլ ինչ հետաքրքիր է այսքան ժամանակ իրար չէինք տեսել:
-Իրավացի ես:
-Իսկ հիմա կարող եմ մեղքս քավել ու քեզ հրավիրել զբոսնելու?
-Ոչ ես գործեր ունեմ:
-Իսկ եթե վաղը?
- Չգիտեմ կմտածեմ:
-Լավ արի տուն ուղեկցեմ?
-Ոչ մի ուրիշ անգամ:ՈՒ այդպես շարունակեցին ընկերություն անել:
Գժի պես սիրում էին իրար,բայց մի օր Արամի ծնողները որոշեցին,որ գնալու են Ռուսաստան
ապրելու:
ՈՒ նա ինձ խոսք տվեց ,որ մի օր գալու է իմ
հետևից ու մինչև այսօր դեռ չի եկել:
ՈՒ ես սպասում եմ իրեն,իր վերադարձին,բայց այդպես էլ չի գալու:
