1915թվականի ապրիլի 24-ին ոչնչացրեց թշնամին 1,5միլիոն հայ:


 Տղամարդկանցից զենքերը վերցնելով սպանում էին,իսկ մյուսները
 բռնում էրն աքսորի ճանապարը,բայց նրանցից շատերը մահացան:
Չէին դիմանու սովին,ծարավին,հիվանդություներին ու մահանում էին:
Նրանց թվին էին պատկանում Կոմիտաս,Դանիել Վարուժանը,Սիամանթոն, Գրիգոր Զորահպը,Նազարետ Տաղավալյանը ու շատերը:
Կոմիտասը չդիմանալով իր ժողովրդի վայրագություններին խելագարվում է:
Շատ կանանց ու աղջիկներին բռնի ուժով տանում էին սուլթանների մոտ ու վերջում սպանում էին:
Շատ ծնողներ սպանում էին իրենց երեխաներին,որ գերի չընկնեն,դաժան ու հավոր բաներ են տեսել
 մեր հայ ժողովուրդը ու դա երբեք չի մոռացվի ,կմնա մեր պատմության մեջ
Մենք կպայքարենք որ Թուրքիան ճանաչի ցեղասպանությունը ու այնքան կպայքարեն որ ճանաչի:
Արտուտների ագարակը ֆիլմում ամեն ինչ պարզ է դառնում ու ես երբ նայում եմ սկսում եմ լաց լինել ու ատել թշնամուն:
1915թվականի ապրիլի 24-ը երբեք չի մոռացվի ու մենք կպայքարենք հանուն մեր անմեղ զոհերի հիշատակին:
ՈՒ մի օր մենք մեր նպատակին կհասնենք,ոի Թուրքիան ճանաչի:

Տարիներ առաջ սիրում էր մի տղայի,նա դարձավ պատճառը, որ
ես ալկոհոլ օգտագործեի,նա ինձ լքեց ու իմ վատ օրերը սկսվեց
Սկսեցի գիշերները չքնել`անընդհատ լաց էի լինում ու չէի կարողանում քնեի: 
Մի օր որոշեցի գինի խմեի,բայց այդքանել  սեր չունեի խմիչքի նկատմամբ 

Միայն  առիթների ժամանակ էի խմում ու երբ  մի բաժակ խմեցի սկսեցի մի քանի

բաժակել խմել ու  հասկացա, որ օդերի մեջ եմ ու ոչինչ չեմ հասկանում ինչ է կատարվում:
ՈՒ այդպես խմում էի  մինչև  համացանցում մի տղայի հետ ծանոթացա ու ինքը ինձ օգնեց:
Սկզբից շատ դժվար էր,բայց երբ ուզում էի խմել զանգում էի Կարենին ու թույլ չէր տալիս որ  խմեի: 
Դժվար էր ինձ համար ,բայց պայքարում էի,որ էլ չխմեի ու Կարենը ինձ հույս էր տալիս ,որ պայքարեմ:
Նա ասում էր եթե իրեն սիրում ու ուզում եմ ,որ միասին լինենք պիտի էլ չխմեմ:


ՈՒ ես պայքարում ե իմ երջանկության համար,որ էլ երբեք չեմ օգտագործելու ալկոհոլ դա միայն չարիք է:
Այն խմելով ոչինչ չես մոռանա միայն լավ ընկերները քեզ կօգնեն,ու սիրո ամար կպայքարես դրանից հեռու կմնաս:

Մարին սիրահարված էր Էրիկին ու ամեն երեկո հանդիպում էին:
Քայլում էին քաղաքի փողոցներով ու միասին երազում ապագայի մասին:

Նրանք շատ երջանիկ էին ու չէին մտածում,որ մի օր բաժանվելու էին:
Մի օր մայրը իմացավ,որ ընկեր ունի ու թույլ չտվեց որ հանդիպեն,
Մայրը չէր ուզում,որ աղջիկը կյանքը կապի այդ տղայի հետ ու խանգարում էր:
Մարին չէր կարողանում տղային մոռանար ու չգիտեր ինչ աներ որ Էրիկին ասեր:
Ամեն օր երեկոյան տղան գնում էր նույն ժամին իրենց հանդիպման վայրը,բայց աղջկան չէր տեսնում:
ՈՒ տղան գնաց աղջկա տուն,որպեսզի տեսներ աղջկան,բայց մայրը թույլ չտվեց որ տեսնի:
Էրիկը աղջկա ընկերուհու հետ հանդիպեց ու մի նամակ տվեց որ տա աղջկան ու այնտեղ գրված էր,-
<<Բարև իմ սեր առանց քեզ չեմ կարողանում ապրել,կարոտել եմ քեզ ինչ անեմ ասա:
Արի հեղանանք ու միասին լինենք.եթե ուզում ես  արի այնտեղ որտեղ հանդիպում էինք
Վաղը քեզ կսպասեմ եթե կարող ես արի էլ չեմ կարողանում առանց քեզ եթե չեկար էլ ինձ չես տեսնի:
Կսպասեմ քեզ իմ սեր սիրում ու կարոտում եմ:>>
Մարիի ընկերուհին եկավ ու փոխանցեց նամակը,ու նա սկսեց կարդալ  մայրը եկավ ու վերցրեց նամակը